“ไจแอนต์เป็นเหงา” เกี่ยวกับเด็กชายสองคนในทีมเบสบอลโรงเรียนมัธยม
โชว์ทักษะการสร้างภาพยนตร์ที่น่าประทับใจจากนักเขียน / ผู้อำนวยการGrear แพตเตอร์สัน แม้กระทั่งประเด็นที่เป็นสากลเกี่ยวกับการเติบโตตัวตนและความใกล้ชิดก็นำเสนอด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและเหมือนฝัน บางฉากเกือบจะเป็นภาพนิ่งราวกับว่าเรากำลังท่องไปในสมุดภาพสมัยเก่าโดยมีภาพรวมวางอยู่บนหน้าดำยาวเหยียดโดยไม่มีเสียงดนตรี ภาพจะเรียกคืนความทรงจำแบบอิมเพรสชั่นนิสต์และเป็นส่วนตัวการถ่ายภาพยนตร์โดยHunter Zimnyและการตัดต่อโดย Ismael de Diegoไม่ได้รับการอธิบายมากมายปล่อยให้จินตนาการของเราเติมเต็มในช่องว่าง สิ่งนี้เน้นย้ำด้วยการตั้งค่านอร์ ธ แคโรไลน่าที่เป็นธรรมชาติและแทบจะไม่มีเทคโนโลยีซึ่งทำให้เรื่องราวมีคุณภาพเหนือกาลเวลาและอนุญาตให้มีการเชื่อมต่อที่ขาดหายไปซึ่งโทรศัพท์มือถือและอีเมลได้รับการกำจัดออกจากเรื่องราวร่วมสมัย ชื่อเรื่องได้รับแรงบันดาลใจจากบทกวีบรรทัดสุดท้ายของคาร์ลแซนด์เบิร์กเกี่ยวกับ “ชายชราที่นั่งอยู่ใกล้กับชีวิต” ที่พูดถึงยักษ์ในสมัยก่อน แต่เข้าใจว่ายักษ์ทั้งหมดนั้นโดดเดี่ยว แม้ว่าบทสรุปของภาพยนตร์เรื่องนี้จะมีความเป็นตัวตนมากขึ้นโดยบอกเราว่าชีวิตเป็นเรื่องที่น่าสังเวชและเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความตายจะมาถึงดังนั้นเราก็อาจเล่นบอลได้เช่นกันแพตเตอร์สันเป็นศิลปินและช่างภาพที่นำของขวัญสำหรับภาพวิชวลมาใช้ในการเล่าเรื่อง ชุดเครื่องแบบของทีมเบสบอลจากนักออกแบบเครื่องแต่งกาย Bruno DiCorcia และLex Imgrüthเป็นสีเหลืองสดใสและภาพที่โดดเด่นบางภาพแสดงให้เห็นว่าผู้เล่นตั้งฉากกับพื้นหลังสีเข้มพร้อมกับรายล้อมไปด้วยทีมของเขาและคนเดียว สิ่งสำคัญที่สุดคือตัวละครหลักทั้งสองซึ่งเป็นเหยือกทั้งสองในทีมไม่เกี่ยวข้องกัน แต่พวกเขาเล่นโดยพี่น้องที่มีความคล้ายคลึงทางกายภาพที่แข็งแกร่งดังนั้นเราจึงต้องเตือนตัวเองว่าใครเป็นใครและพิจารณาว่าตัวละครของพวกเขาสะท้อนกันและกันอย่างไร ดูหนังมาสเตอร์
ตัวละครเหล่านี้คือ A และ B, Adam ( Ben Irving ) และ Bobby ( Jack Irving ) ครั้งแรกที่เราเห็นพวกเขาอยู่กับทีมของพวกเขาในดังสนั่นโค้ชเห่าใส่พวกเขาเพื่อ “ค้นหาบางสิ่งในตัวคุณที่จะขับเคลื่อนคุณให้เล่นได้ดีขึ้น” เขาบอกพวกเขาว่าพวกเขาหลงตัวเองและมีสิทธิพิเศษ เด็กผู้ชายอาจไม่เข้าใจว่าความคิดเห็นของเขาเกี่ยวกับการที่เด็กผู้หญิงจะไม่สนใจพวกเขาเว้นแต่ว่าพวกเขาจะมีเงินมาจากความขมขื่นของตัวเองในชีวิตของเขา แต่เราก็ทำเช่นนั้น แม้ว่าในเวลาต่อมาเราจะได้เรียนรู้ว่าเขาไม่ใช่แค่โค้ช แต่เป็นพ่อของอดัมและเขาก็ทำร้ายร่างกายแพตเตอร์สันเขียนบทภาพยนตร์ฉบับร่างครั้งแรกเมื่ออายุ 19 ปีโดยได้รับแรงบันดาลใจจากสิ่งที่เขาได้สัมผัสและสังเกต ถ่ายทำในช่วงที่เขาเติบโตขึ้นมา บ้านที่อดัมอาศัยอยู่ในภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นที่ที่แพตเตอร์สันอาศัยอยู่กับครอบครัวของเขา ความใกล้ชิดของเมืองเล็ก ๆ ทางตอนใต้ให้ความรู้สึกมั่นใจและอึดอัดอย่างแท้จริง เมื่อบ๊อบบี้ไปที่ร้านสะดวกซื้อทุกคนก็รู้จักเขาตั้งแต่กลุ่มที่ดื่มสุราและสูบบุหรี่ข้างถังขยะในลานจอดรถไปจนถึงพนักงานร้านและลูกค้าหญิงวัยกลางคน ดูหนังเต็มเรื่อง
เขาเป็นคนดังในฐานะนักกีฬาดารา
เขารู้สึกกดดันจากความคาดหวังของทุกคนพ่อแม่ทุกคนในภาพยนตร์เรื่องนี้จมอยู่กับปัญหาของตัวเองมากเกินไปที่จะรับฟังบุตรหลานของตนมากเกินไปให้คำแนะนำหรือการสนับสนุนแก่พวกเขา บ๊อบบี้ไม่มีแม่ พ่อของเขารักเขา แต่เขาติดเหล้าและสุขภาพไม่ดี บ๊อบบี้เป็นผู้ดูแลคนในครอบครัว แม่ของอดัม ( Amalia Culp ) ตกอยู่ในความเงียบ เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ในรถ และเธอมีความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมทีมของลูกชายคนหนึ่งซึ่งเรียกเธอว่ามิสซิส S แม้ว่าจะอยู่บนเตียงก็ตาม มีหญิงสาวทั้งอดัมและบ็อบบี้ชื่อแคโรไลน์ ( ลิลี่กาวิน ) แม่ของเธอบอกเธอว่าอย่าไว้ใจเด็กผู้ชายและเตะเธอออกจากรถโดยพูดว่า “คุณสามารถเดินไปโรงเรียนด้วยท่าทีแบบนั้นกลับบ้านด้วยรอยยิ้ม”เพลงประกอบโดยBen Morsbergerกลายเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นเมื่อภาพยนตร์ดำเนินไปพร้อมกับแจ้งเตือนเราว่าอาจมีบางอย่างที่ร้ายแรงเกิดขึ้น แต่ช็อตสุดท้ายไม่เพียง แต่สร้างความสั่นสะเทือนให้กับเนื้อหา แต่เป็นเพราะมันไม่ได้อยู่ที่อารมณ์และจิตวิญญาณของส่วนที่เหลือของภาพยนตร์ ทำให้เรารู้สึกได้ว่าภาพยนตร์เป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงสิ่งที่ดีกว่าที่จะเกิดขึ้นจากผู้สร้างภาพยนตร์รุ่นเยาว์เหล่านี้มากกว่างานที่สามารถยืนหยัดได้ด้วยผลประโยชน์ของตัวเองทั้งหมด ดูการ์ตูน
